Er gaan inmiddels vele maanden voorbij zonder dat ik aan springschansen denk. Dit vind ik opmerkelijk, omdat dit vroeger op nummer 3 in mijn top vijf van gedachten stond. Omwille van redenen die ik niet nader specificeer ga ik even niet in op nummers 1, 2 en 5. Springschansen waren tussen mijn 9e en pak em beet 13e levensjaar prominent aanwezig. Ik kon niet naar een stevige plank en wat stenen kijken zonder te denken: hier moet ik heel hard…
Ik rij over de N50 richting Zwolle. Ik wil afslaan maar er vormt zich een file. Auto’s staan al voorgesorteerd op de vluchtstrook. Ik ga langzamer rijden om te kijken of er een manier is om er veilig tussen te komen. In de spiegel zie ik de vrachtwagen. Ik geef gas.
Na mijn avontuur op het circuit van Zandvoort kreeg ik nog een souvenir thuisgestuurd. Geflitst op de terugweg. 66 euro boete. Damn. De definitie van ironie.
Als je 11 bent is een auto het toppunt van kracht, snelheid en stoerheid. Het is een grommend monster waarmee je heel hard gaat en misschien over schansen springt. En natuurlijk ga je ook proberen om op twee wielen te rijden als je eenmaal je rijbewijs hebt! Waar heb je anders een auto voor? Eenmaal 36 en al jaren in bezit van rijbewijs en Opel Astra is een auto iets heel anders. Comfortabel. Noodzakelijk. Duur. Een soort verlengde van je…
Oke, ik kan hier een heel lang verhaal van maken, met allerlei filosofische overwegingen over auto’s en mijn moeizame relatie daarmee, maar dat ga ik niet doen. Het is namelijk heel simpel: komende donderdag rij ik voor het eerst van mijn leven in een race auto over het circuit van Zandvoort. Tot een paar jaar terug was ik geen auto liefhebber. De auto was mijn vervoersmiddel, meer niet. Maar sinds de ontdekking van Top Gear begrijp ik weer wat er…
Zoals beloofd nog een laatste woord wat betreft rotondes. Om te beginnen ben ik verbijsterd over de hoeveelheid discussie over dit onderwerp. Maar na het lezen van de inmiddels meer dan 100 reacties, de diverse voors en tegens, en na zelf met VVN te hebben gebeld, kom ik tot de volgende conclusie: Rotondes zijn kennelijk de Bermuda Driehoekken van de verkeersregels. Het zijn zones waarbij richting aangeven niet zozeer een wetenschap is, als meer een kunst. Plekken waar logica subjectief…
Zoals ik in de afgelopen 24 uur kon zien (meer dan 80 reacties op drie sites (ekudos, nujij.nl en uiteraard hier) ben ik niet de enige die rotondes op ‘mijn manier’ (ook wel bekend als ‘de juiste manier’ 😉 ) neemt. Maar ook zijn er dus heel wat mensen die het anders hebben geleerd… Ik kom binnenkort hier op terug, met een reactie op de reacties.
Help me even. Al enige tijd hebben mijn vriendin en ik een verschil van mening, dat iedere keer weer oplaait bij het naderen van een rotonde. Ik erger me namelijk dood aan mensen die niet op de (in mijn ogen) juiste manier richting aangeven bij een verkeersplein. Volgens mijn vriendin ben ik echter de enige die het op ‘mijn’ manier doet.
Op zich heb ik niet zo’n bezwaar tegen files. En dat zeg ik niet omdat ik er zo weinig in sta. Daar heeft het niets mee te maken. Ik kan me gewoon best voorstellen dat er af en toe een ongeluk gebeurt, of dat de een of andere ambtenaar besluit dat die werkzaamheden beter in de spits kunnen worden uitgevoerd. Of te veel mensen die ergens heen moeten waar ze niet willen zijn, en daarom met zijn allen dezelfde afslag…
De plaats: ergens op de autobahn in Duitsland. De tijd: zestig seconden voor de volgende afslag. Mijn vriendin zit naast me en heeft de routebeschrijving op schoot. Ik stuur mijn nieuwe auto (die we de Gaaf Ruig hebben genoemd, vanwege de eerste vier letters van de nummerplaat) met de voor mij duizelingwekkende vaart van 150 kilometer per uur over de weg. We naderen de eerste borden voor een cruciale afslag. ‘Welke afslag moet ik hebben,’ vraag ik. ‘Dat had ik…