In eerste instantie denk ik dat het aan mijn jasje ligt: er dringt namelijk opeens een penetrante stank mijn neusgaten binnen. Onopvallend ruik ik aan mijn schouder terwijl de dame van het reisbureau haar aandacht eerst op haar scherm richt en dan weer op mij. Ze vertelt over kortingen en dure treinen en goedkope vluchten, maar ik maak me op dit moment meer zorgen over mijn persoonlijke hygiëne. Hoe kan dit? Waarom stink ik? De dame kijkt nu weer naar…
Er is iets met oudere mensen en technologie dat ik niet kan bevatten. Ik spreek wel eens mensen van boven de vijftig die zeggen ‘niets te snappen’ van smartphones, en die het ‘nut’ niet inzien van iPads en zelfs standaard computers. De manier waarop zij dit zeggen verraadt grote angst, soms zelfs paniek over ‘al die nieuwe dingen met knoppen’. En ik snap dit niet. Ik bedoel: we hebben het over mensen die decennia lang zelfstandig door het leven gaan….
Het ging al fout met The Godfather 3. Hoewel de film op zich nog niet zo vreselijk is (maar wel heel middelmatig vergeleken met meesterwerken 1 en 2) was dit het moment dat de beroemde Godfather muziek definitief zijn zeggingskracht verloor. Tot mijn grote afgrijzen begon, midden in de film, Sofia Coppola (dochter van, en wel getalenteerd als regisseur) een liedje te zingen op die klassieke melodie. Ze kondigde dit aan als een ‘oud Italliaans volksliedje’. Met afgrijzen hoorde ik…
“Weten jullie wat een kettingreactie is?” vraagt Professor Bob aan de kinderen in het publiek. We zijn in Nemo met mijn neefje en twee nichtjes, en tussen alle speel-experimenten wordt ons nu een ‘spectaculaire show’ beloofd. Er staan allerlei spullen, en vooral veel grote dominostenen, die volgens Professor Bob straks vanzelf gaan omvallen dankzij alle ‘potentiële energie’. “Kunnen jullie dat zeggen, kinderen?” “Potentiële Energie!” schreeuwen de kinderen. Professor Bob, waarschijnlijk een groot genie gezien het feit dat hij niet ouder…
We hebben drie kinderen (en hun ouders) te logeren, waardoor ik plots anders tegen bepaalde dingen aan ga kijken. Zo blijkt het oprecht fascinerend om iemand het alfabet te horen opzeggen, mits die iemand niet ouder is dan zes. Ik vermoed dat ik lang niet zo onder de indruk zou zijn van een dergelijk prestatie als het om een volwassene ging. Nou ja, misschien als die persoon ook PVV stemmer is. Dan moet je iedere vorm van intellectuele inspanning aanmoedigen….
Ik kan niets met de Tour de France. Het is heel erg, ik weet het. De Tour is een internationaal sportevenement waar talloze mensen volledig geobsedeerd naar kijken. En ik kan er maar niet achter komen waarom. Wat is er in ‘s hemelsnaam zo boeiend aan een tros fietsers die eindeloos door het Franse landschap slingert? Het voelt een beetje als die Magic Eye posters die begin jaren negentig opeens op stations stonden. Van die kronkelige gekleurde prenten die, als…
Ik sta bij de kassa. Er schieten honderd dingen door mijn hoofd: werk, deadlines, nog meer deadlines en het eindeloos piepende stemmetje in mijn achterhoofd dat mij aanspoort om vooral meer aan mijn nieuwe roman te werken. De caissière bliept mijn boodschappen, en ik pak mijn portemonnee uit mijn tas. Ik haal mijn bonus- en airmiles passen tevoorschijn en overhandig deze aan het meisje. Terwijl ik in mijn hoofd een lijstje doorneem van dingen die ik ab-so-luut vanmiddag nog moet…