Iemand vroeg aan mij of ik standup comedy ‘als hobby’ doe. Ik snap die vraag wel. Mensen willen graag een lijn trekken tussen ‘amateur’ en ‘professional’. Ze willen inschatten wat mijn ambitie is. Of ik ooit in Carré denk te staan, dat soort dingen.

Het interessante (vind ik) is dat dat helemaal niets uitmaakt als je op het podium stapt en je set speelt. Voor mij niet en voor het publiek niet.

Het leuke van comedy is namelijk dat het extreem eerlijk is. Het maakt niet uit wie je bent, wat je carrière of je ‘sterrenstatus’ is. Het enige wat uitmaakt is of mensen moeten lachen om je act.

Waar een amateur-zanger vast nog wel een beleefd applaus krijgt na zijn pogingen tot muzikaliteit, is lachen bij een comedy-optreden niet te faken. Mensen lachen of niet. Amateur of niet, pro of niet. Maakt niet uit. Ik heb pro’s met jaren ervaring zien doodgaan op het podium en ‘amateurs’ gezien die de zaal helemaal plat speelden.

Voor mij is dit enorm bevrijdend, juist omdat het zo extreem eerlijk is. Het heeft geen zin om te bluffen of om hoog van de toren te blazen. Het maakt niet uit wat je over jezelf roept op Facebook of in de plaatselijke krant. Het enige wat telt is dat je focust op je volgende optreden en probeert dat weer een stukje beter te doen. Omdat het zo fantastisch is als je een lach door de zaal hoort rollen.

Misschien dat er toch nog mensen zijn die zich nu afvragen of ik toch ooit in Carré wil staan. Het eerlijke antwoord is dat ik daar totaal niet mee bezig ben. Ik ben niet bezig met een ‘doel’ of een ‘carrière’ of een ‘eindbestemming’ of ‘geld verdienen’.

De enige formele doelen die ik heb zijn: meer materiaal schrijven en meer (en vooral beter) spelen. Waar dat uiteindelijk toe leidt? Geen idee. Boeit me niet.

Ik doe nu al een paar jaar iets waar ik mijn hele leven van heb gedroomd en dat is het enige wat voor mij telt.