De grote sprong voorwaarts

De grote sprong voorwaarts

Er gaan inmiddels vele maanden voorbij zonder dat ik aan springschansen denk. Dit vind ik opmerkelijk, omdat dit vroeger op nummer 3 in mijn top vijf van gedachten stond. Omwille van redenen die ik niet nader specificeer ga ik even niet in op nummers 1, 2 en 5.
Springschansen waren tussen mijn 9e en pak em beet 13e levensjaar prominent aanwezig. Ik kon niet naar een stevige plank en wat stenen kijken zonder te denken: hier moet ik heel hard overheen fietsen. Ik herinner me dat mijn vriendjes uit de buurt en ik onze schans-technologie steeds verder verbeterden. We wilden hoger, verder en spectaculairder.
We hadden hiervoor twee voorbeelden. Het eerste was uiteraard ‘The Dukes of Hazzard’, waar de General Lee iedere week wel een aantal machtige sprongen maakte zonder ook maar een krasje op te lopen, en waarvan de vering nooit stuk ging. Het tweede grote voorbeeld was James Bond, en dan specifiek ‘The Man With The Golden Gun’, waarin Roger “For Your Eyebrows Only” Moore met de Bond-mobiel over een willekeurige onafgemaakte houten brug reed, een kurkentrekker draai maakte en perfect op de andere helft terecht kwam.
In ‘the making of’ vertelden de stuntcoördinatoren trots dat ze deze sprong al jaren in gedachten hadden, en dankzij computerberekeningen uit konden voeren. Voor mij was dit de ultieme sprong, die ik absoluut na wilde doen, en waar ik thuis heel wat uren op puzzelde. Ook ik had een computer, maar mijn programmeer niveau was op dat moment meer ‘10 PRINT “Hallo”, 20 GOTO 10’ en daardoor nog een tikkie verwijderd van complexe berekeningen van massa, snelheid en verzekeringspremies.
‘Later’ dacht ik toen. Later, als ik een eigen auto had, zou ik gewoon ergens een rustig weiland vinden en dan alsnog een spectaculaire sprong maken, al dan niet met kurkentrekker.
Dit alles kwam bij me terug toen ik langs een skatebaan fietste, waarop een paar jongens met crossfietsen over de schansen sprongen. Ik zag hoe ze in perfecte bogen door de lucht zweefden en merkte hoe mijn maag zich van angst samentrok: als ze verkeerd terecht kwamen braken ze een been. Of erger!
En ik kende deze jongens helemaal niet. Plaatsvervangend stond ik echter doodsangsten voor ze uit. Hetzelfde soort angsten trouwens die ik soms voel als ik op slippers de trap af loop, en opeens voor me zie wat er zou gebeuren als ik mijn voet verkeerd neerzet. In slow motion zie ik voor me hoe ik uitglij, met rug op de treden land en zo gebroken (of erger!) naar beneden duikel.
Of wat er fout zou kunnen gaan als ik in de trein stap en perongeluk met mijn been tussen trein en perron kom, net als de trein vertrekt…
Of stel je voor dat ik een verkeerde beweging zou maken in de douche, en dan uit zou glijden…!
Ze zeggen wel eens dat kinderen zo fantasierijk zijn, maar het is pas op volwassen leeftijd dat ik me in technicolor en HD detail voor kan stellen wat er allemaal FOUT kan gaan in dit leven.

Reageren is niet mogelijk.