Er is iets mis met een film waarin ‘de beste actrice van het universum’ gespeeld wordt door een popzangers die niet kan acteren. Vooral omdat Rihanna’s performance (die grotendeels door computer effecten wordt gerealiseerd) niet eens de minste acteerprestatie van de film is.

Valerian and the City of a Thousand Planets is de duurste sciencefictionfilm die ooit in Europa is gemaakt. Regisseur Luc Besson gaf in een interview aan dat hij al jaren met dit project in zijn hoofd zat. Ook al tijdens het maken van The Fifth Element, de film die ons de uitspraak ‘Moel Tie Pas’ gaf, en waarbij Bruce Willis een roodharige dame in een verband-bikini redt.

Net als The Fifth Element draait het in Valerian vooral om het visuele spektakel en nauwelijks om het verhaal. En dat spektakel is heel plezierig om naar te kijken, met een aantal inventieve en originele sequenties. Een langdurige achtervolging door een markt die zich tegelijk in een andere dimensie en op een kale vlakte afspeelt, is heel vermakelijk. Evenals de diverse grootse ruimteslagen en de bizarre buitenaardse wezens.

Waar Valerian helaas zijn naam eer aan doet is met de hoofdpersonen. Die werken net zoals het kruidenmiddel slaap op. Hoofdpersoon Valerian (wiens naam misschien wel honderd keer wordt genoemd door partner en ‘love interest’ Laureline) is een vreemd knaapje die doet alsof hij stoer is.
Laureline is vooral een mooi popje die speelt dat ze een sterke onafhankelijke vrouw is. Van chemie tussen de twee is geen sprake, hoe moeilijk de twee elkaar ook aankijken tijdens het afleveren van hun bordkartonnen dialogen.

Dialogen die op een gegeven moment steevast veranderen in langdurige monologen vol expositie. En daar zit ook het allergrootste manco in de film. Want het maakt op zich niet zo heel veel uit als het verhaal dunnetjes is, of de acteurs ondergeschikt zijn aan de actie. Maar Luc Besson begaat de doodzonde dat hij vindt dat er wel degelijk ergens een goed verhaal in deze CGI explosie zit, die hij dan maar via voice-overs vertelt als alle actie zo’n beetje klaar is.

Valerian and the City of a Thousand Planets is hierdoor een heel vreemd bakbeest, vol fantasievolle scenes en een bombardement van mooie vormgeving maar met een amateuristisch verteld verhaal. Naar verluidt kostte de film bijna 200 miljoen euro om te maken, en het resultaat ziet er ook zo uit. Maar dat roept ook de vraag op: waarom gingen er niet een paar extra euro’s naar de schrijvers om er ook inhoudelijk wat fatsoenlijks van te maken?