Er valt een heleboel te vertellen, maar ik moet de details nog even voor me houden. Maar het ziet er naar uit dat binnenkort mijn eerste echte boek bij een echte uitgever verschijnt. Stay tuned, ik kom zo snel mogelijk met meer nieuws.
Ik kan niet geloven dat ik de enige ben die het zat is om langs TV zenders te zappen waar vier C-list BNers vanachter een desk een doodnerveus jong meisje afkraken. Net op het moment dat ik zeker wist dat iedere variant nu wel te zien was (Popstars, X Factor, Idols, So You think You Can Dance, The Voice of Holland, Benelux(?) Next Top Model, het Beste Idee van Nederland, Masterchef) grijpen de zenders nu terug naar de oer variant…
Een camping in West Brabant. In het open veld staat een eenzame figuur die in opperste vertwijfeling naar het plaatje kijkt waarop een schitterende koepel tent staat, en de berg stokken, lappen en haringen daarnaast. De hemel wordt donkerder. In de verte klinkt gerommel. Een eerste druppel landt op de neus van de figuur. Een kreet…
Terwijl ik me probeer te concentreren op het artikel op mijn iPad, dringt het stemgeluid van een van de kandidaten van ‘So you think you can dance’ tot me door. Het meisje kijkt ernstig in de camera, en na een dramatische ‘Goede Tijden’ pauze zegt ze: “Ik ben heel zenuwachtig. Dit is, zeg maar, mijn last chance. Het is now or never!” En inderdaad, er is absolutely geen Nederlandse manier om dat te zeggen. De Nederlandse taal is, zeg maar,…
“Verdomme alweer!” zeg ik. Wat er over is van de krant valt bijna uit elkaar als ik hem van de mat opraap. Mijn vriendin zit aan de eettafel achter een boterham en kijkt me verwijtend aan. “Ja hallo, hier mag ik toch wel boos over zijn? Ik betaal toch voor een krant, niet voor een klodder papier maché?”
Donderdagmiddag besef ik dat er nog steeds geen column is voor vrijdag. Ik heb ook geen ideeën. Om toch het gevoel te hebben dat ik productief bezig ben, morrel ik wat ‘onder de motorkap’ van mijn site. Gewoon eens kijken wat voor nieuwe dingetjes ik toe kan voegen.
Zoals je ziet draait Schrijversblok weer. De hersenschudding is genezen, de scans wijzen uit dat alles functioneert. Ik schrijf weer. I’m back, baby!
Ik zit met een ethisch dilemma. Stel, ik download wel eens een aflevering van een tv serie zonder er voor te betalen. Is dat fout? Zo op het eerste gezicht is het antwoord simpel: ja, dat is fout. Je moet immers betalen voor wat je gebruikt. Maar het is, als je er over nadenkt, niet zwart-wit. Sterker nog: ik denk dat dit zogenaamde ‘foute downloaden’ de sleutel is voor een veel beter gebruik van het medium TV.