Ik heb mijn tas klaar staan: boek voor in de trein, reserveboek voor als het eerste boek me gaat vervelen, een fles water voor als ik dorst krijg. Kwart voor vijf, dus nog alle tijd om rustig naar het station te wandelen. Schoenen, paraplu, sleutels. Sleutels? Oh nee! Mijn sleutels! Niet in de kamer op tafel. Ook niet in de keuken? Onder de boodschappen? Nee, alleen mijn portemonnee. Boven misschien? Ik ren de trap op, mijn werkkamer in. Geen sleutels….
Het was druk bij de Chinees. Kleine knappe oosterse meisjes in strakke zijden jurkjes noteerden bestellingen die door het luikje verdwenen. Maaltijden kwamen in plastic bakjes uit hetzelfde deurtje en werden vaardig in grauw papier gepakt. Ik gaf mijn standaard gerecht, babi bangang met nasi, op, en ging zitten bij de leestafel. Er waren nog twee stoelen vrij. Een man naast me had de Telegraaf al te pakken dus moest ik het doen met een tijdschrift voor restauranthouders. De deur…
Ik hou niet van zaterdagen. Vreselijk, dat besef dat de winkel de volgende dag gesloten is. Met een bijna panisch gevoel check ik of er nog voldoende WC papier in huis is. Minder dan twee rollen? Nieuw pak. Je weet immers nooit. Genoeg brood? Er ligt nog een heel in de vriezer. Maar misschien krijg ik wel honger. Chips? Melk? Eieren? Gebruik ik eigenlijk ooit wel eieren? Deze doos is nog vol maar over datum. Nieuwe doos eieren dus. Douche…
Het is goed om je beperkingen te kennen. Persoonlijk heb ik al geruime tijd geleden vastgesteld (en dit is bevestigd door meerdere getuigen) dat ik niet kan dansen. Er ontbreken volgens mij bepaalde zenuwbanen tussen mijn brein en de rest van mijn lichaam. Mijn coördinatievermogen is zo slecht dat als ik zou proberen te tapdansen, er ongetwijfeld ruiten zouden sneuvelen. Om nog maar te zwijgen van de schenen van onschuldige omstanders. In het zaaltje ernaast. Nu heb ik daar geen…
Het is zondagochtend, elf uur. Ik zit met koffie in de ene en de krant in de andere hand als de deurbel gaat. Dat kan geen goed nieuws zijn. De vorige keer dat er op zondag iemand voor mijn deur stond was het de politie: mijn auto was gestolen, gejoyride en in de brand gestoken. Goedemorgen! Ik bereid me dus op het ergste voor als ik de deur open doe. Een man en een vrouw kijken mij grijnzend aan. Er…
Men neme een kookboek, wat ingrediënten en een oven. Verbrand het kookboek en gooi de oven weg. Spuug in de ingrediënten. Vloek meerdere malen. Of gebruik het volgende recept… Op eigen risico… 1) Open het kookboek en zoek de foto van de mooiste chocoladetaart die je ooit gezien hebt 2) Check het recept. Schat het in als ‘redelijk makkelijk’. Geloof de omschrijving waarin staat: ‘voorbereidingstijd: 30 minuten, baktijd 25 minuten’. 3) Ga naar de supermarkt om de ingrediënten te kopen…
Mijn vriendin vroeg zich af waarom ik het niet erg vind om met haar te winkelen. Het nu volgende verhaal is waar. Alleen de namen zijn veranderd om de verkopers te beschermen. Onlangs vroeg mijn vriendin of ik mee ging ‘winkelen’. Ze had nieuwe schoenen nodig. “Natuurlijk!” riep ik. En vrolijk wandelde ik achter haar aan, winkel in, winkel uit. Ze paste af en toe iets, keurde het af en wierp dan een bezorgde blik op mij. Ik bleef lachen….
Het is vrijdagochtend, 1 april. Ik zit achter mijn bureau op de redactie, tussen torenhoge stapels folders die aan het eind van de week in talloze kranten worden gevouwen. Het is de zoveelste commerciële coup van Eduard, onze verkoper, die zijn persoonlijk reputatie heeft verbonden aan deze papierberg. De telefoon gaat. Ik neem op. ‘Hoi, Harry met Eduard. Is Janneke er ook?’ ‘Die is aan het dweilen.’ ‘Dweilen? Wat dan?’ ‘De leidingen of zo. Alle folders zijn papier-maché.’ ‘Wat! Dat…
In de trein van Amsterdam naar Kampen stelde mijn vriendin gisteren een intrigerende vraag: waarom heeft een treinkaartje een nummer? Het antwoord hierop bleek, zoals we even later ontdekten, niet zo eenvoudig. De NS heeft me altijd gefascineerd. Maar dan op dezelfde manier waarop je urenlang aan een splinter kan pulken terwijl je weet hij hierdoor alleen maar dieper in je vlees dringt. Tijdens mijn studie was de trein een prima vervoermiddel vanwege twee cruciale eigenschappen. Het was A) Gratis…
Minstens één keer per dag trap ik in mijn eigen huis (dat ik écht iedere week stofzuig) op iets pijnlijk hards. Meestal is het een heel klein steentje of een korrel kattenbak vulling of een uitgedroogd stukje brood dat aan een epische zwerftocht door mijn woning is begonnen, om te eindigen onder mijn blote voet. Behalve deze korrelgerelateerde gebeurtenissen stoot ik met enige regelmaat mijn tenen. Aan de trap, aan de drempel van de douche, aan de deur en verder…