Het werd zo erg, dat ik mijn kantoor moest verlaten, anders was er iets stuk gegaan. Stuk gemaakt. Stuk geSMETEN. Ik ben er zeker van dat mijn buren, die me toch al vreemd aankijken, nu zeker weten dat ik het syndroom van Gille de la Tourette heb. In elk geval zullen ze nooit denken dat ik een seriemoordenaar ben, die zijn traditioneel altijd zo rustig en je hebt er nooit last van.
Wel had ik een moord in gedachten. Hoewel, kun je van moord spreken als het om een voorwerp gaat? Mijn laptop was namelijk letterlijk enkele seconden verwijderd van de eerste en enige vlucht die hij zou maken: het raam uit.
Het voelde sowieso als verraad, omdat juist mijn Windows 7 laptop zich altijd heel braaf gedraagt. Hij start snel, doet wat ik wil en gaat dan zonder foutmeldingen weer uit. Ik begreep dan ook niet, dat het apparaat deze jarenlange vertrouwensband in een keer doorsneed door zich opeens zonder opgaaf van reden te gedragen als een oververhitte schildpad die tegen de wind in de verkeerde roltrap probeerde te beklimmen.
Mijn normaal gesproken zo trouwe OpenOffice had enkele minuten nodig om een knipperende cursor te laten zien, om vervolgens steeds na een aantal toetsaanslagen even te bevriezen. Dit is zoiets als fietsen met vierkante wielen als je eigenlijk vijf minuten geleden al op je werk had moeten zijn, terwijl er achter je een rij auto’s naar je toetert.
Ok mijn vergelijkingen drijven enigszins af. Ik denk dat dat de lichte hersenbeschadiging is die ik opdeed door tegen mijn laptop te schreeuwen alsof het een… Nee laat ik hier ophouden met vergelijkingen voor ik mezelf zeer doe.
De laatste druppel was toen OpenOffice er op stond dat elke hoofdletter gevolgd moest worden door een kleine letter. In het artikel dat ik probeerde te schrijven kwam een afkorting voor van twee hoofdletters, maar na elke spatie veranderde OO op eigen houtje de tweede letter in een kleine letter.
Ik weet niet precies wat ik allemaal heb geroepen, maar weet wel dat, toen de rode waas was weggetrokken, ik in de dakgoot stond met de laptop boven mijn hoofd, met onder mij bezorgde buren die “Spring! Spring!” riepen.
Dat laatste is niet waar. Ze waren helemaal niet bezorgd.
Het was op dit moment dat ik besloot dat ik echt even uit de buurt van de computer moest, voor een van ons zou ophouden te bestaan.
Dat hier nu uiteindelijk toch een column verschijnt, dank je aan Wii Sports, waar ik al mijn frustratie kon uitleven door middel van een spelletje virtueel tafeltennis. Dankzij een half uurtje wild meppen wist ik genoeg kalmte te hervinden om te ontdekken wat mijn laptop dwars zat (Skype vertraagde het systeem) en om Open Office zonder geweld van mijn gelijk te overtuigen, door een enkel vinkje in de opties uit te schakelen.
Gelukkig ben ik niet driftig.