Er is iets met oudere mensen en technologie dat ik niet kan bevatten. Ik spreek wel eens mensen van boven de vijftig die zeggen ‘niets te snappen’ van smartphones, en die het ‘nut’ niet inzien van iPads en zelfs standaard computers. De manier waarop zij dit zeggen verraadt grote angst, soms zelfs paniek over ‘al die nieuwe dingen met knoppen’. En ik snap dit niet. Ik bedoel: we hebben het over mensen die decennia lang zelfstandig door het leven gaan….
Het werd zo erg, dat ik mijn kantoor moest verlaten, anders was er iets stuk gegaan. Stuk gemaakt. Stuk geSMETEN. Ik ben er zeker van dat mijn buren, die me toch al vreemd aankijken, nu zeker weten dat ik het syndroom van Gille de la Tourette heb. In elk geval zullen ze nooit denken dat ik een seriemoordenaar ben, die zijn traditioneel altijd zo rustig en je hebt er nooit last van. Wel had ik een moord in gedachten. Hoewel,…
Er is niks ergers dan een computerprobleem. Ja, ik weet dat dat een sterke uitspraak is. En er is nu vast iemand die hoofdschuddend mompelt: “dat kun je niet zeggen in een wereld met zo veel leed.” Tegen jou zeg ik: er is NIETS ergers dan iemand die mompelt en hoofdschudt en wereldleed aanhaalt. Niets behalve, zoals ik al in mijn eerste zin aangaf, computerproblemen. Een vriend van mij belde in lichte paniek op, omdat zijn computer weigerde een duur…
Mijn dag begon vol energie en optimisme. Ik zou een flink stuk toevoegen aan mijn roman-in-wording. Daarnaast zou ik meerdere columns vooruit werken, zodat ik de komende dagen eens niet op het laatste moment overal achteraan hoefde rennen. Dit zijn het soort voornemens die krachten losmaken waar een gewoon mens niet tegenop kan. Terwijl ik mijn iPad (waar een deel van mijn boek op staat) aan de Windows computer legde, besloot het lot (gepersonificeerd door de Microsoft paperclip) dat dit…
Het blijft me verbazen dat de zelfde soort die ‘Spek Knabbels’ in de supermarkt verkoopt ook in staat is tot grootse artistieke prestaties als de Taj Mahal, de Mona Lisa en Top Gear. Oké dat laatste is een grapje. Ik bedoelde niet Top Gear (al is dat naar mijn persoonlijke mening een van de beste TV programma’s ooit, alleen overtroffen door Doctor Who. Ik dwaal af. Haakje sluiten.) maar de iPhone. Ja inderdaad, de iPhone. En ik zeg dat niet…
Het volgende is een bekentenis. Ik ben een beetje een nerd. Ja ik weet het, je slaat nu stijl achterover. Je had dat nooit gedacht. Ik weet het dan ook goed te verbergen, en je zou bijna denken dat ik een normaal mens ben. Oke, het feit dat ik videogames recenseer is misschien een aanwijzing. De collectie Dungeons and Dragons boeken in mijn kast zouden sommigen als een hint kunnen zien. En ik geef het toe: er staan DVD boxen…
Vrije wil is een illusie. En dat bedoel ik niet op een diepzinnige, filosofische manier. Het is voor mij de dagelijkse praktijk. Neem nou september. Een doodgewone maand, zou je zeggen, maar op het moment dat de kalender van de 31ste naar de 1ste gaat voel ik onrust opborrelen. Ik moet en zal naar de dichtstbijzijnde kantoorboekhandel om kaftpapier, schriften en een geodriehoek te kopen. Oh en een schoolagenda. En dat zijn hele vreemde impulsen als je 34 bent. Het…
Het lijkt traditie te worden. Elk jaar, zo tussen mei en juli, overlijdt mijn PC. En dat gebeurt uiteraard altijd zaterdagavond. Of in dit geval: op Hemelvaartsdag. Dat is niet alleen ironisch, maar ook logisch, want dat betekent dat ik me ruim 24 uur zorgen kan maken over de kosten en rompslomp van de herstelwerkzaamheden, in plaats van dat ik het apparaat meteen naar de reparatie kan brengen. Frustrerend is vooral dat het ding stierf vanwege een broodnodige upgrade. Mijn…
Wij hebben thuis drie katten, alledrie geschift. De meest typische van het trio is Lucie, een passionele lapjespoes die steeds weer met nieuwe vormen van gestoord gedrag op de proppen komt. Zo heeft ze de neiging om zo vaak mogelijk op mijn schouders te springen als ik het niet verwacht. Dit meestal als ik een dun shirt aan heb, waar ze te weinig grip op heeft, zodat ze haar nagels diep in mijn vlees duwt om niet te vallen. Ook…
Edelachtbare, dames en heren van de jury, ik sta hier voor u om mijzelf te verdedigen. Ik weet het, de verdachte die zichzelf verdedigt heeft een dwaas als cliënt. Ik hoop dan ook dat u dit meeweegt in uw eindoordeel en mij tijdelijk ontoerekeningsvatbaar, en dus onschuldig, verklaart. Ik begin mijn pleidooi op koninginnedag, waarop mijn cliënt (ikzelf dus) zich ’s ochtends naar de vrijmarkt vervoegde. Mijn cliënt moest daar foto’s maken voor de krant waar hij werkzaam is. Het…