Mijn vriendin en ik lopen de plaatselijke HEMA binnen. Ze heeft wissellijsten nodig, aangezien ze binnenkort weer een aantal tekeningen gaat exposeren. We staan bij de klantenservice, waar pas na enkele minuten iemand doorheeft dat we wellicht iets willen vragen. Een HEMA dame komt naar ons toe en begroet ons.
“Wat kan ik voor u doen?”
“Goedemiddag,” zegt mijn vriendin. “Ik heb een wissellijst nodig, maat 50×60 centimeter.”
“Nou, die hebben we niet. Die hebben we nooit gehad.”
“Ik heb er hier minstens vijftien gekocht, de laatste een paar maanden geleden.”
“Weet u dat zeker?”
“Ja natuurlijk, mevrouw. Ik kom er een tekort. De anderen komen hier vandaan.”
“Nou we hebben ze niet meer.”
“Kunt u ze voor me bestellen?”
“Dat weet ik niet.”
(Stilte.)
“Dat kunt u toch uitzoeken?” zeg ik. De vrouw kijkt me pijnlijk aan.
“Tja…”
“Mevrouw u kunt toch in de computer kijken of deze lijsten nog leverbaar zijn?” zeg ik.
“Ja, dat kan wel. Haha! Moet u eens kijken hoe ingewikkeld dat is! Echt, daar is geen touw aan vast te knopen, aan die computer van ons. Heeft u het bonnetje nog? Of de streepjescode?”
“Nee,” zegt mijn vriendin. “We hebben ze in december gekocht.”
“Nou zonder die code is het onmogelijk om ze te vinden. Ze zijn gewoon niet meer leverbaar.”
“Ze staan wel op de site,” zeg ik. “Kijkt u maar.”
De vrouw kijkt me met grote ogen aan. “Dat kan ik niet doen, hier.”
“Belt u dan met iemand.”
“Nee, dat mag ik niet.”
“U mag niet bellen?” vraag ik.
“Nee, dat wil de leverancier niet.”
“Kunt u mij het nummer van de leverancier geven?”
“Nee, dat heb ik niet. En die lijsten, in die maat die u noemt, die ken ik echt niet hoor. Ze zijn niet leverbaar.”
Ik haal mijn iPhone tevoorschijn en roep de site van de HEMA op.
“Hier. Deze lijsten.” zeg ik terwijl ik op het scherm wijs, waar met grote rode letters ‘HEMA’ op prijkt, met daaronder de lijsten in de door mijn vriendin gewenste maat.
“Is dat onze site?” zegt de HEMA dame. “Tja… Ik kan misschien wel mailen…”
“Misschien?” zeg ik.
“Ja ik ga wel mailen. Maar we zijn maar een midden-HEMA. Dat kan wel even duren.”
“Ik heb ze donderdag nodig,” zegt mijn vriendin.
“Oh. Nou dat gaat niet lukken. Dan zou ik het vandaag moeten mailen, en dan zou het alleen binnen kunnen komen met de volgende levering. We krijgen maar twee leveringen per week. En de eerste hebben we vandaag gehad.”
“Wanneer komt die volgende levering dan?” vraag ik.
“Donderdag,” zegt de HEMA dame.
“Zou u het dan niet gewoon proberen?” zeg ik.
“Tja. Ik zal het proberen…”
“En als u nou eens met ons belt als u het weet?” stel ik voor.
“Ja goed idee. Wat is uw nummer?”
Een dag later belt de HEMA dame inderdaad op: nee, ze kan er niet meer aan komen, ze zijn alleen leverbaar in Amsterdam, Groningen en Rotterdam. Ze voegt hier aan toe:“Maar een levering aan Kampen is ab-so-luut onmogelijk denk ik.”