“Wil je vandaag de nieuwe lamp ophangen?” vraagt mijn vriendin. Het is de zondag na kerst. Natuurlijk wil ik dat. Het is tenslotte haar cadeau, en ik wil hem graag voor haar installeren. Ik open de doos en haal de onderdelen er uit.
Let op: alles wat ik in de nu volgende dialoog zeg is fout.
“Moet je de instructies niet eerst lezen?” vraagt ze.
“Nee hoor,” zeg ik terwijl ik de oude lamp van het plafond haal.
“Oh,” zeg ik. “De nieuwe lamp heeft een ander soort verbindingsstuk. Dat past zo niet.”
“Wat nu?” zegt mijn vriendin.
“Ik knip dat blokje er wel af, strip hem en maak hem met een kroontje aan het plafond vast.”
“Weet je het zeker?” vraagt ze.
“Joh, vertrouw me nu maar. Dit soort dingen kan ik wel.” Na het strippen van de draad maak ik hem vast aan de 220 volt draadjes van het plafond. De schotel waar de lamp aan vast zit hang ik op.
“Kan je die schotel niet netjes tegen het plafond aan krijgen?” vraagt mijn vriendin.
“Nee,” zegt ik met enige irritatie. “De haak is te groot. Dat kan echt niet. Maar alles zit goed hoor. Ik ga hem aan doen.”
Ik druk op het lichtknopje. Er volgt een felle flits, een doffe klap, en het is weer donker.
Drie kwartier later neem ik de afslag Amersfoort Vathorst, en kom ik in de file terecht voor de parkeergarage van Ikea.
Tot mijn onuitsprekelijke verbijstering heeft half Nederland kennelijk besloten om hier vandaag te gaan winkelen. Ik parkeer, wurm me door de ingang en weet deze keer feilloos de begane grond te bereiken door via de trap naar de tweede verdieping te gaan (die de eerste verdieping heet).
Ik vervloek hardop de dagjesmensen die met vreugdeloze blikken als zombies tussen de meubels waggelen. Hun enige doel lijkt te zijn om in mijn weg te staan. Ik weet me te beheersen en laat de man die op mijn tenen stapt leven. Daar is de lamp. Opnieuw. Dezelfde [lelijk woord] lamp.
Eenmaal weer thuis open ik als eerste het instructie boekje. Tien minuten later hangt hij. En werkt.
Ik ben geen groot licht.