Ik speel met mijn neefje van elf Mariokart. En als je met kinderen een spelletje speelt, ontdek je pas hoe vaak je eigenlijk vloekt. Vooral als kinderen opeens van je winnen. Hij is zoals ik zei elf, dus ik hou me in. Het is een superleuk joch en het laatste wat ik wil is hem traumatiseren. Of erger: zijn woordenschat vergroten. Mijn probleem is dat ik me eigenlijk niet echt kan inhouden. Het beste wat ik kan is de vloek…
Ik kan me nog herinneren dat ik droomde om ooit te vliegen. Als kind kwam het er niet van, want mijn ouders gingen liever met de boot naar Engeland op vakantie. Het was dus heel wat jaren later dat ik voor het eerst de lucht in ging. Mijn eerste vlucht bracht mij meteen ook buiten Europa. Ik zat op de theaterschool en was via via gevraagd om te figureren in een TV serie over Jezus, met een aantal draaidagen in…
We hebben drie kinderen (en hun ouders) te logeren, waardoor ik plots anders tegen bepaalde dingen aan ga kijken. Zo blijkt het oprecht fascinerend om iemand het alfabet te horen opzeggen, mits die iemand niet ouder is dan zes. Ik vermoed dat ik lang niet zo onder de indruk zou zijn van een dergelijk prestatie als het om een volwassene ging. Nou ja, misschien als die persoon ook PVV stemmer is. Dan moet je iedere vorm van intellectuele inspanning aanmoedigen….
Het is inmiddels traditie. Als Nintendo een nieuwe spelcomputer lanceert, kom ik op tv. Okay, de vorige keer was in 2006, en dit is pas de tweede keer. Kun je dan al van traditie spreken? Ik vind van wel. Tradities moeten ergens beginnen. Wie mijn optreden heeft gemist, hierbij de link. Het item begint op 17 minuut 50, ikzelf ben in beeld vanaf 18 minuut 55. En damn, in die 20 seconden had ik eigenlijk mijn boek moeten pluggen… *edit*…
Ik ben bekaf. Uitgeput. Opgebrand. De reden? Sinds vorige week donderdag ben ik de trotse eigenaar van een HD TV. Het probleem is dat ik de afgelopen week heb geprobeerd om alles wat ik aan games en films heb, er op uit te proberen. Om te beginnen heb ik een aardige videogame collectie. De laatste keer dat ik een schatting maakte, kwam ik op een totaal van ruim 300 titels. Dat is overigens lang niet allemaal van HD kwaliteit. Ik…
Inmiddels schrijf ik al weer bijna vijf jaar een wekelijkse gamerubriek. Het is een vast punt in mijn week: er moeten iedere woensdag drie recensies naar de redactie. Als ik dat zo uitreken heb ik dus de afgelopen vijf jaar meer dan 200 games besproken. Dit houd je alleen vol als je echt van je onderwerp houdt. Die liefde voor games begon voor mij in het begin van de jaren tachtig. Het was de tijd van de Atari, Intellivision, Collecovision…
Voor wie het interesseert: ik schrijf sinds kort een wekelijkse column over MMOs op de games site Bashers. De tweede aflevering staat vandaag online: Echt? Weer tien orcs? En voor de volledigheid de column van vorige week: De betekenis van de naam MMO moet worden herzien
Als journalist die veel over games schrijft word ik regelmatig uitgenodigd voor persbijeenkomsten. Zo beland ik op een vrijdag in Best (vlak bij Eindhoven) waar een spel getiteld ‘Brothers in Arms: Hells Highway’ wordt geshowd. De PR luitjes kozen voor het oorlogsmuseum en een trip langs de plekken waar de echte operatie Market Garden is uitgevochten, om te laten zien hoe realistisch die enorme veldslag in het spel is nagebootst. Dit is op zich al een surrealistische ervaring. En dan…
Doodnerveus was ik toen Gamer.nl me vroeg om wat te komen vertellen over geweld en games. Want zo vaak ben ik nog niet voor de camera geinterviewd. Gelukkig werd ik een dag van te voren gevraagd, dus ik had niet zo vreselijk veel tijd om mezelf helemaal in paniek te brengen. Zoals ik allerlei ‘worst case scenarios’ aan mijn geestesoog voorbij zag trekken toen ik door het Nicam werd gevraagd om bij hen een lezing te houden. Toch had ik…