Inmiddels schrijf ik al weer bijna vijf jaar een wekelijkse gamerubriek. Het is een vast punt in mijn week: er moeten iedere woensdag drie recensies naar de redactie. Als ik dat zo uitreken heb ik dus de afgelopen vijf jaar meer dan 200 games besproken. Dit houd je alleen vol als je echt van je onderwerp houdt.
Die liefde voor games begon voor mij in het begin van de jaren tachtig. Het was de tijd van de Atari, Intellivision, Collecovision en Vectrex spelcomputers. Een vriendje van mij uit de buurt had de Collecovision, ik een Vectrex. Computer games waren iets magisch. Iets met onvoorstelbare mogelijkheden. Games waren meer dan een verzameling pixels die een verzameling andere pixels wegschoten. Games waren een deur naar een andere wereld waar je avonturen ging beleven.
Onze reisleider tijdens die avonturen was de Videospellen Koopgids van Anthony Verhulst. Het is tegenwoordig ondenkbaar, maar in de veilige jaren tachtig was het mogelijk om een boek uit te brengen met daarin een redelijk compleet overzicht van alle verkrijgbare games.
De gids van Verhulst  beschreef ons in maximaal driehonderd woorden wat voor game het was, en aan de hand van het aantal ‘duimen omhoog’ (maximaal vijf) besloten we of we een spel wel of niet de moeite waard vonden. Kreeg een spel de gevreesde ‘duim omlaag’ dan wisten we: vermijden als de pest.
Nadat ik deze week weer eens door dat boek had gebladerd, vroeg ik me af wat meneer Verhulst inmiddels deed, en of hij in de afgelopen 25 jaar nog meer boeken had geschreven. Het kostte me tot mijn verbazing niet zo veel moeite om zijn e-mail adres te achterhalen en besloot hem te mailen.
Ik schreef hem hoe belangrijk zijn recensies voor mij waren toen ik tien was, en dat zijn werk mij nog steeds positief beïnvloedt in mijn eigen recensies.
Een uurtje later kreeg ik persoonlijk antwoord. In zijn mail vertelde hij over zijn werk voor het Parool, waar hij jarenlang over (vooral bord)spellen schreef.  In 2000 nam hij afscheid als spellen recensent, maar hij speelt nog steeds graag PC games. Hij wenste me succes met mijn carrière en adviseerde me om vooral te blijven spelen.
Zal ik doen, meneer Verhulst.