Ik ben op uitnodiging van gamebedrijf Gamania in Taiwan (Voorheen Formoza, tweeëntwintig miljoen inwoners, voor de kust van China). Het bedrijf wil mij (en een heleboel andere journalisten) wat van hun nieuwe producten laten zien, en ze doen er alles aan om onze ervaring zo plezierig mogelijk te maken. Zo is er op de tweede avond een feest ter ere van de pers. Een feest betekent voor mij meestal twee dingen: ongemakkelijk op een stoel zitten en hopen dat niemand me dwingt te dansen. Ik dans niet. Mijn lichaam is niet gebouwd om te dansen. Tijdens mijn theaterschool opleiding was dit al een grote frustratie van zowel mij als de docent. Als iedereen een pas naar links zette, klapte ik in mijn handen. Bij een sprong viel ik. Bij iedere vorm van rithmisch bewegen was er altijd tenminste een aanwezige die zich afvroeg of ik geen dokter nodig had. En een paar sprongen later was dat dan ook letterlijk het geval. Ik heb de littekens nog op mijn voet van de hechtingen. Nee, vraag me niet hoe ik dat voor elkaar kreeg.
Maar ik dwaal af. Taiwan. Feest. Ik sta wat onwennig en praat met een Zweedse collega als een Chinese dame in een chique jurk (blijkbaar de presentatrice) ons bij de arm neemt en het podium op manoeuvreert, waar al een paar anderen net zo verward als ik staan te wachten. Een eerste alarmbel in mijn achterhoofd rinkelt, al weet ik nog niet precies waarom. Het lijkt of dat kleine stemmetje me ergens op wil wijzen, maar op dit moment ben ik nog overweldigd door het feit dat ik door een grote groep dronken journalisten wordt toegejuicht.
Ik vraag aan mijn collega naast me of hij weet wat er aan de hand is. Hij schudt nee en kijkt net als ik enigszins verbouwereerd naar de menigte voor ons. Het alarmbelletje rinkelt nu weer. Opnieuw weet ik niet waarom.
De Chinese vrouw praat in (hoe kan het ook anders) Chinees en zeker de helft van het publiek blijkt precies te begrijpen wat er gaat gebeuren. Het is pas op dat moment dat ik de pullen bier zie, van zeker een halve liter. Een meisje in een kort glitterjurkje duwt ons allemaal een pul in de hand en vervolgens begint het aftellen.
“Is dit wat ik denk dat het is?” vraag ik nog. Maar het is al overduidelijk. Als de aftellers ‘nul’ roepen, doe ik maar wat iedereen doet: de bierpul zo snel mogelijk leegdrinken. Terwijl ik drink (en mijn lichaam hevig protesteert tegen dit ongebruikelijke gedrag) realiseer ik me dat dit mijn eerste drankje van de avond is en dat ik sinds de middag nog niet heb gegeten. Toch is er iets in mij dat wil winnen.
Ik word vijfde en krijg een muismat als troostprijs. Deze neem ik enigszins wankel in ontvangst, en probeer op een rijtje te krijgen wat er net is gebeurd. Veel tijd heb ik niet, want het meisje met de glitterjurk blijkt er een van velen te zijn, die nu tegelijkertijd beginnen te dansen. Blijkbaar zijn ze ingehuurd om de notoir schuwe gamejournalisten tot dansen te manen, en ze trekken een aantal jongens de vloer op. Voor ik kan protesteren sta ik er ook tussen en ik (of het bier) besluit dat dit toch Ver Weg is en ik dan maar mee moet dansen.
Na enige minuten (en opnieuw een onverklaarbaar gevoel van gevaar) zie ik dat de meisjes nu twee van mijn dansende collega’s vastgrijpen en hun t-shirt uittrekken. Dansen is één ding, maar ik zie nu toch voldoende reden om me te verstoppen. Vóór ik een tafel kan vinden waar ik onder kan kruipen heeft een van de danseressen mij echter te pakken, en ik word opnieuw het podium op getrokken. Daar word ik van mijn t-shirt ontdaan. Daar sta ik: naast twee twintigers met sixpacks en tatoeages, met mijn middelbare buik. En er is geen ontkomen aan. Dansen, dansen, dansen.
Het is op dat moment dat het stemmetje in mijn achterhoofd eindelijk duidelijk maakt waarom hij zo’n kabaal maakt. Camera’s. Hele grote Camera’s. Als ik eindelijk de dans kan ontspringen, en mijn shirt weer aan heb, komt er iemand op me af:
“Geweldig man! En ze gaan het uitzenden!”
“Wat bedoel je?”
“Die camera’s! Die zijn van de Taiwanese televisie!”
“Je bedoelt…?”
“Ja!”
Taiwan heeft tweeëntwintig miljoen inwoners. Een groot deel ervan weet nu wat ik al jaren volhoud. Ik dans niet. Ik stuiptrek.