Sommige artikelen vliegen uit mijn vingers alsof ze er altijd al waren. Ik hoef er niet over na te denken, de woorden komen wel. De afgelopen week snakte ik naar zo’n artikel, in plaats van het verhaal dat ik moest schrijven.
Als ik in zo’n ‘verstopte periode’ zit, lijkt alles in de wereld leuker dan het schrijven van het verhaal. Mijn vriendin rook dan ook onmiddellijk lont, toen ik haar vrijwillig aanbood om het gootsteenputje schoon te maken. Dit is geen natuurlijk gedrag voor mij.
Ook leek het met uitermate belangrijk om mijn spelcomputers af te stoffen. Een mooi ding hoor, die PS3, maar wat een vuilmagneet. Ik kan dan ook niet anders dan daar eerst een doekje overheen halen. Ik kan toch niet gaan schrijven met een stoffige spelcomputer in de buurt?
Toch is dat wel een voordeel van schrijversblok. Mijn werkkamer, die er uit begon te zien als een rampgebied waar plunderaars met de ziekte van Parkingson doorheen waren geraasd, ziet er nu weer uit alsof de plunderaars nog niet zijn geweest.
Ondertussen vorderde het artikel wel, met het tempo van een gletsjer die nog niet echt op snelheid was. In die toestand van traag schrijven ontstaat als vanzelf een tweede obstakel: mijn innerlijke rechter. Dat is erger dan een innerlijke criticus. Een criticus kan je negeren. Een rechter veroordeelt je tot herschrijven tot het wel degelijk voldoet aan mijn eigen onmogelijke criteria.
Zo is iedere zin een proces, waarin ik mezelf aan mijn innerlijke rechter moet verantwoorden waarom ik dit stuk in de tegenwoordige tijd schrijf en dat ander stuk schreef in verleden tijd.
Als ik me in die toestand bevindt, voelt het meer en meer of ik daadwerkelijk verstopt zit. Alsof ik zwanger ben van het verhaal, en al ver voorbij de uitgerekende bevallingsdatum ben. En al die tijd word ik er steeds meer van overtuigd dat het deze keer niet gaat lukken.
Het is uiteindelijk gelukt, uiteraard. Het lukt altijd. Op het moment dat ik in mijn mailprogramma op ‘verzenden’ druk is er dan een van pure extase. Een betere beloning is dan niet mogelijk.