De premier sluit de deur van zijn kantoor achter zich. Hij knipt het licht aan, en wankelt in de richting van zijn bureau. Hij laat de lege fles die hij in zijn hand heeft in de prullenbak vallen. Zweet parelt op zijn voorhoofd. Het kost hem moeite om op de been te blijven, maar weet zonder zich al te veel stoten zijn bureaustoel te bereiken. Uit de onderste la haalt hij een nieuwe fles Jack Daniels tevoorschijn. Hij neemt een teug en zit daar een paar minuten in de relatieve stilte. Dan pakt hij de telefoon.
“Hello?” klinkt het aan de andere kant van de lijn.
“Jij zei dat we vrienden waren, George…”
“Wie is dit?”
“…dat we de broeders waren… Dat we samen de wereld zouden verbeteren!”
Het blijft even stil.
“Sorry, met wie spreek ik? Tony?”
“Jan Peter,” zegt de premier. “Balkenende,” voegt hij er na nog meer stilte aan toe.
“Ah Jan Peter… Ik hoor dat het koud is in Brussel…”
“Ik zit niet in Brussel! Dat ging verdomme ook niet door!” de premier neemt nog een teug uit de fles. “Ik zit in Nederland… Help me George…”
“Helpen? Waarmee?”
“Ik heb alles gedaan wat je zei… Ik heb je geloofd…”
“Luister, Jan Peter, we hebben het goed gedaan… Jij en ik…”
“Maar…”
“We hebben die klootzak van een Sadam te grazen genomen… Dat wilden we toch?”
“Dat was nooit de…”
“Ach kom op. Toon wat ruggegraat, Jan Peter… We wisten allebei dat er geen WMDs waren… Heeft jouw geheime dienst dat niet verteld? Ik kan niet alles voor je doen…”
“Maar het ging om politieke steun… Niet om Sadam…” Er lopen nu tranen over zijn wangen.
Aan de andere kant klinkt nu gelach. Vreugdeloos gelach.
“You are kidding me,” zegt de stem.
“Wat?” zegt de premier.
“Kom op, man… Dit is politiek… Zorgen dat je je verhaal klaar hebt. We hebben allemaal ’toegegeven’ dat we het fout hadden… Tony en ik… Nadat we hebben gedaan wat we wilden. Dat is politiek. Weet je dat dan nog steeds niet?”
“Maar…”
“Jebt dat nu toch ook gewoon gedaan? Toegegeven dat je het fout had?”
“Nee… NEE! Ik heb onze aanpak verdedigd… Die van jou en mij… Broeders waren we!”
“Dear God… Dat meen je niet… Amateur!”
Er klinkt weer gelach… Deze keer een harde buiklach…
“Ontkend… Ontkend? Hahahahahah”
De premier laat de hoorn uit zijn handen vallen. Hij trekt zijn das los en neemt nog een slok uit de fles. Hij staart wezenloos voor zich uit.