Er is iets met oudere mensen en technologie dat ik niet kan bevatten. Ik spreek wel eens mensen van boven de vijftig die zeggen ‘niets te snappen’ van smartphones, en die het ‘nut’ niet inzien van iPads en zelfs standaard computers. De manier waarop zij dit zeggen verraadt grote angst, soms zelfs paniek over ‘al die nieuwe dingen met knoppen’. En ik snap dit niet.
Ik bedoel: we hebben het over mensen die decennia lang zelfstandig door het leven gaan. Ze bleken in staat om talloze gebroken harten te overleven; ze trotseerden ziekte, het verlies van geliefden, financiële onzekerheid, twijfel over het bestaan en hadden al vele belastingformulieren ingevuld toen ik nog op de havo worstelde met de stelling van Pythagoras.
Dit zijn mensen die weten wat hypotheekrente aftrek werkelijk betekent. Mensen die auto kunnen rijden, reizen hebben gemaakt, en zeer waarschijnlijk nog kunnen vertellen wie JR Ewing neerschoot.
Ze hebben talloze verkiezingen meegemaakt, politieke aardverschuivingen gezien, Frans Bauer overleefd, mensen geholpen, banden geplakt, boodschappen gedaan, gespaard, huizen gekocht, hypotheken uitgezocht en vaker dan ik me durf voor te stellen door de Ikea gelopen en waarschijnlijk ook diverse meubels met Zweedse namen zelf in elkaar gezet.
Kinderen gebaard en opgevoed. Ruzies gehad. Vrienden gemaakt en verloren, burenruzies doorstaan. Ze hebben gênante momenten overleefd. Stomme dingen gezegd en weer hersteld. Banen gehad, carrière gemaakt, beslissingen gemaakt die vele mensen in hun omgevingen raken, en die ondanks het bestaan van Big Brother, de Gouden Kooi en De Bus nog steeds een bovengemiddeld IQ hebben.
Dit zijn mensen die heel ver zijn gekomen. Mensen die talloze persoonlijke overwinningen op hun naam hebben staan, de wereld een beetje beter begrijpen en inmiddels genoeg verhalen te vertellen hebben om hun eventuele kleinkinderen nog jaren mee te vervelen.
Je zou denken dat je op dat punt in je leven tegen jezelf zegt:
“Na alles wat ik heb meegemaakt kan zo’n ding met knoppen alleen maar meevallen.”