Twitter dringt door in mijn dromen. Ik moet berichtjes plaatsen. Ik moet berichtjes lezen. Steeds als ik half wakker word probeer ik tot me door te laten dringen dat dat helemaal niet hoeft. Dat lukt niet. Ik zak weer weg in de droom en moet online zijn, berichten maken, berichten lezen, zoekopdrachten geven, bij blijven, bij blijven, bij blijven… ’s Ochtends schud ik de droom uit mijn wazige hoofd, maar pak meteen mijn iPhone, die op het nachtkastje ligt. Ik…
Ik heb sinds juli een iPhone, die het prima doet. Hetzelfde kan ik niet zeggen van de bijgeleverde koptelefoon, waarvan de rechter oordop het heeft begeven. Daarom keer ik dus terug naar Bel Company in Kampen, waar een zenuwachtig kijkende jongeman mijn verhaal aanhoort en vervolgens op de website zoekt naar de garantie voorwaarden. En tot mijn opluchting blijkt dat T-Mobile maar liefst een jaar garantie geeft op de bijgeleverde koptelefoon. De jongeman moet het echter nog checken bij zijn…
Het blijft me verbazen dat de zelfde soort die ‘Spek Knabbels’ in de supermarkt verkoopt ook in staat is tot grootse artistieke prestaties als de Taj Mahal, de Mona Lisa en Top Gear. Oké dat laatste is een grapje. Ik bedoelde niet Top Gear (al is dat naar mijn persoonlijke mening een van de beste TV programma’s ooit, alleen overtroffen door Doctor Who. Ik dwaal af. Haakje sluiten.) maar de iPhone. Ja inderdaad, de iPhone. En ik zeg dat niet…
Op het moment dat ik er achter kwam dat ik mijn mobieltje in de auto had laten liggen sloeg de schrik om mijn hart. Niet omdat mijn auto op een achteraf plek stond, vlak bij een VMBO school waar ‘autokraak’ een hoofdvak was. Ook niet omdat ik heel belangrijke lucratieve telefoontjes mis zou lopen. Nee. Het probleem: ik kon niet Twitteren. Hoewel ik mijn eerste Tweet al in mei 2007 verstuurde, kon Twitter me in eerste instantie niet zo boeien….