Facebook, wij moeten even praten.
Ik begrijp je behoefte om mij dingen te laten zien die ik zou willen kopen. Je weet ook heel veel van me, dus je gaat er vanuit dat je een redelijke inschatting kan maken van mijn verlangens. Dat is natuurlijk niet helemaal juist. Ik ken mijn vriendin beter dan jij mij kent, en nog steeds is het elk jaar een opgave om een verjaardagscadeau voor haar te bedenken.
Dus: het feit dat jij, Facebook, weet dat ik grapjes over Star Wars en het laatste nieuws over hele schattige katten ‘leuk vind’, wil dus niet automatisch zeggen dat je weet waar ik mijn geld aan uit wil geven. Dat je dat af en toe per ongeluk goed hebt vind ik al heel knap. En het feit dat je me regelmatig advertenties laat zien met schaarsgeklede dames die hele slechte webspelletjes aanprijzen, nou ja, dat zie ik maar door de vingers.
Dat brengt me dus bij de Canon printer die ik inmiddels heb besteld, betaald en geinstalleerd. Een printer die het ook best goed doet en waar ik voorlopig wel even mee voort kan. Het is echter een printer, geen rol WC papier. Het ligt dus niet voor de hand dat ik de komende week nog een paar printers nodig heb, laat staan dat ik voor die extra printers per stuk 20 euro meer wil betalen. Dus waarom laat je me nu een eindeloze stroom advertenties zien van dezelfde printer? Gek genoeg heb ik er 20 euro minder voor betaald dan de ‘aanbieding’ die je me op elke pagina voorschotelt. Ik heb hem ook bij een andere online winkel gekocht, eentje die wel in Nederland levert.
Het is niet de eerste keer, Facebook, dat je dit soort dingen doet. Een tijdje terug zocht ik een behuizing voor een harddisk. Ik heb er ook een gevonden, gekocht en geinstalleerd. Om dit te vieren bestookte je me wekenlang met advertenties van exact dezelfde harddiskbehuizing, ook weer van een buitenlands bedrijf, ook weer duurder en ook weer niet in Nederland te leveren.
Wat dat betreft, Facebook, lijk je een beetje op een goed bedoelende tante, die op een verjaardag een flard van een gesprek opvangt en dit tegen alle logica in onthoudt alsof het een nieuwe natuurwet is: “Oh die Harry houdt van boeken? Ah dan weet ik het wel!”
Om vervolgens elke verjaardag boekgerelateerde geschenken op te sturen.Lelijke boekenleggers. Afgrijselijke boekensteunen. Volkomen onnodige boekomslagen. En als het dan ook echt boeken zijn: boeken over de economische ontwikkeling in de Galapagos eilanden sinds 1872. Niet omdat ik dat boeiend vind, maar omdat het nu eenmaal een ‘boek’ is en ‘Harry van boeken houdt!’
Dus, Facebook, ik hoop dat je hier van geleerd hebt: dat het feit dat ik een printer heb gekocht, niet betekent dat ik een extreme horder ben met een printer fetish. En dat, als ik in deze tekst bijvoorbeeld even iets opschrijf over (bijvoorbeeld) speldenkussens, je me niet begraaft onder reclame voor borduurtijdschriften. Of pleisters. Of speldenkussens.
Even goede vrienden verder hoor, Facebook. Maar hou je een beetje in. Neem wat afstand. Haal even diep adem en ga even iemand anders printers aanbieden. Canon bijvoorbeeld. Die schijnen er iets mee te hebben.