Ik vind het nogal ironisch dat ik inmiddels al vier jaar Lord of the Rings Online speel, maar nog nooit het hele boek van Tolkien uit heb gekregen. Het is inmiddels dan ook een soort obsessie geworden om het einde van dat verhaal te halen.
In de loop der jaren heb ik meerdere pogingen gedaan, die steevast strandden in ‘deel 2’. De tijd tussen mijn pogingen was altijd zo lang, dat ik elke keer weer besloot om dan toch maar met ‘deel 1’ te beginnen. Inmiddels ken ik ‘deel 1’ dan ook bijna uit mijn hoofd.
Het probleem van ‘deel 2’, beter bekend als ‘The Two Towers’, is dat er feitelijk niets in gebeurt. Het is haast de definitie van een ‘middenboek’, de vloek van elke trilogie. Een ‘boek 1’ is altijd leuk. Nieuwe dingen om te ontdekken, nieuwe personages om te ontmoeten en nieuwe verhaallijnen om je over af te vragen hoe deze uiteindelijk aflopen.
Niet zo met een ‘boek 2’. Aangezien er nog een ‘boek 3’ aan zit te komen, kan de schrijver niet alle verhaallijnen beeindigen. Tegelijk kan hij ook niet te veel nieuwe dingen introduceren. We willen immers nog steeds weten wat er met de lijnen uit ‘boek 1’ gebeurt. Wat dus meestal volgt is in het slechtste geval een nogal onbevredigende reeks incidenten, waarvan we weten dat ze niet tot ontknoping komen. Dit is vergelijkbaar met het ‘laatste vijf minuten syndroom’ van tv series, waarin het plots duidelijk wordt dat het verhaal nog lang niet af is en er dus onvermijdelijk een vervolg komt, meestal pas over een paar maanden.
Tolkien’s oplossing voor ‘deel 2’ was om de personages vooral veel te laten lopen. Ze lopen door graslanden. Door een moeras. Door een bos. Door bergen. Soms stoppen ze even, om het er over te hebben hoe veel ze al hebben gelopen, en hoe ver ze nog moeten gaan. Het feit dat er geesten in het moeras dwalen en Orcs door de bergen, neemt niet weg dat er eigenlijk helemaal niets gebeurt.
Toch moet en zal ik deze eindeloze wandelmarathon doorstaan. Het is een principe kwestie geworden. Mijn vriendin kijkt me steeds zorgelijker aan als ik weer die dikke pil tevoorschijn haal. Een vriendin van ons zegt keer op keer dat er zo veel leuke boeken zijn die ik zou kunnen lezen als ik niet met die verdraaide ‘Ring’ in de weer was.
Maar het is inmiddels mijn Mount Everest geworden. Ik lees Tolkien niet omdat ik het leuk vind, maar omdat het er is. Hoe kan ik anders met opgegeven hoofd langs mijn boekenkast lopen, terwijl dat ding me aanstaart… uitlacht… Ik zal overwinnen. Of het nu leuk is of niet, ik zal weten wat er met die verdraaide ring gebeurt. En ja, dat weet ik al. Ik heb de films gezien. En het spel speel ik dagelijks. Dat is wat anders.