Terwijl ik langs de kunstwerken loop, kijkt mijn vriendin me even aan en vraagt: “Voel je je ongemakkelijk omdat je moeder er bij is?”
We passeren op dat moment een drietal schilderijen die vrouwelijke geslachtsdelen uitbeelden. De hele expositie, met de titel ‘Mea Vulva’ (nu in Alkmaar) is gewijd aan dit thema. Mijn moeder loopt even verderop en kijkt belangstellend naar de diverse uitgestalde sculpturen.
“Je bedoelt afgezien van het feit dat ik met mijn vriendin en mijn moeder door een tentoonstelling loop met van muur tot muur vagina’s?”
Mijn vriendin knikt.
“Ja,” zeg ik naar waarheid.
“Maar dat hoeft toch niet? Jouw moeder is volgens mij heel ruimdenkend.”
Nu is het mijn beurt om mijn vriendin een moment aan te kijken.
“Ik geloof niet dat je het begrijpt,” zeg ik. “Daarover voel ik me niet ongemakkelijk.”
“Wat dan?”
“Laat ik het zo zeggen: zelfs toen ik nog kind was vertelde mijn moeder al moppen in mijn bijzijn, waar de meest schuine zeeschuimer waarschijnlijk van zou blozen. Het is niet dat ik denk dat ze geschokt is over wat ze ziet, ik maak me meer zorgen dat ze wellicht iets aan de expositie zou willen toevoegen.”
Mijn vriendin lacht luid.
“Daar is op zich niets mis mee,” ga ik verder. “Het is alleen soms raar om te beseffen dat ik als zoon eerder geschokt ben dan mijn moeder. Vaak zelfs juist door mijn moeder.”
Het is even stil.
“En daar is op zich echt niets mis mee,” zeg ik nogmaals, maar weet het niet beter uit te leggen.
Op dat moment komt een van de organisatoren op ons af. Zij had mijn vriendin uitgenodigd en ze loopt met ons mee. Mijn moeder heeft zich bij ons aangesloten. We praten wat terwijl we langs een verzameling aardewerken vagina’s wandelen.
“Hier zat eerst ook een penis bij,” zegt de organisatrice. “Maar die is kapot gevallen. Ironisch he? De enige penis van de tentoonstelling.”