Mijn ouders kochten in 1983 een VHS videorecorder. Ze waren er vroeg bij: het was zeker nog niet ‘gewoon’. Deze Panasonic speler was een groot, groengrijs apparaat, loodzwaar en helemaal mechanisch. De speler had een bovenlader, die met een stevig ‘kachunk’ geluid open sprong.
Ik kan me nog herinneren dat dat mijn ouders voor het bedienen steeds de gebruiksaanwijzing erbij pakten. Ik wees hen de juiste knop al aan, maar ze vertrouwden dat boekje hierin meer dan mij. Totdat bleek dat ik het apparaat inderdaad helemaal begreep. Ik heb altijd iets met knoppen gehad.
Niet lang na de komst van de Panasonic begonnen de films bij ons thuis binnen te stromen. Mijn vader was namelijk recensent.
In eerste instantie schreef hij alleen een boekenrubriek, en ik was er al aan gewend dat de postbode wekelijks meerdere pakjes kwam brengen. Op een gegeven moment zijn we verhuisd omdat we niet genoeg ruimte hadden voor boekenkasten.
Met de komst van de videorecorder startte mijn vaders videorubriek, die ‘Film Thuis’ heette. Ik weet dat, omdat ik die naam had bedacht. En omdat ik er zelf ook wel eens een recensie voor mocht schrijven.
Het aantal pakjes nam exponentieel toe. Alles wat in de videotheek stond, kregen wij in huis. Dit was nog voordat videofilms gewoon te koop waren in de winkel. Het idee dat je, bijvoorbeeld, ‘The Dark Crystal’ of ‘Young Sherlock Holmes’ gewoon bij de Free Record kon halen was nog bij niemand opgekomen. Een videofilm was iets voor de professionele markt (dus videotheken) en kostte rond de driehonderd gulden.
Die Panasonic heeft het heel lang volgehouden. De eerste jaren stond hij uiteraard in de huiskamer. Maar op een gegeven moment wilden mijn ouders een nieuwe met afstandsbediening zonder draad. Inderdaad, de Panasonic had een afstandsbediening met een draad. We gebruikten hem ook nooit, want het was een nutteloos ding. Je kon er enkel een al draaiende film mee op pauze zetten.
Met de komst van de nieuwe speler kreeg ik de oude op mijn kamer. De nieuwe speler gaf na een jaar of drie de geest, en er kwam weer een andere. De Panasonic bleef het nog prima doen, en ging jaren later zelfs nog mee naar mijn studentenkamer in Arnhem en later in Kampen. Mijn ouders hebben in die tussentijd diverse nieuwe videorecorders gekocht. Mijn moeder (mijn vader is inmiddels overleden) is een paar jaar geleden net zoals iedereen op DVDs overgeschakeld.
Na een jaar of vijftien gaf de Panasonic toch de geest. Het binnenwerk was zo versleten dat banden niet of veel te langzaam speelden. Inmiddels had ik al een tweede speler staan, voor het maken van, laten we zeggen, veiligheidskopieën. Back-ups. Kijk me niet zo aan, ik was een student, en het was enkel voor studiedoeleinden.
Vijftien jaar is lang voor een videorecorder. Dat verwachten we niet meer van elektronica. Een PC, TV, DVD speler, noem maar op: vier of vijf jaar is wel zo’n beetje de levensverwachting. Nu zal ik zelfs in deze sentimentele kersttijd niet roepen dat het vroeger allemaal beter was.
Maar soms wel.