Ik draag al jaren een duister geheim met me mee. Tenminste, als ‘duister’ betekent ‘volkomen onbelangrijk’, en als ‘geheim’ betekent ‘iedereen mag dit weten’. Ben je klaar voor deze schokkende onthulling? Als je staat, ga even zitten. Tenzij je op straat loopt en dit op je mobieltje leest. En als dat zo is: KIJK UIT VOOR DIE BROMMER!

Nou, vooruit. Mijn ontboezeming is als volgt: mijn favoriete nummer aller tijden is ‘We Built This City’ van Starship. Ja, dat is is dat nummer waarin ‘Marconi de bamba speelt’ en waarbij de stad (blijkbaar) is gebouwd op Rock & Roll.

Nu maak ik hier zoals gezegd geen geheim van. Want ik vind dat nu eenmaal. Als ik We Built This City hoor, word ik blij. Of dat nu het origineel is uit 1985, de cover van The Muppets, of de acapella versie van The Harvard Opportunes. Het maakt me vrolijk.

De reactie die ik echter krijg als dit ter sprake komt, is meestal een blik vol afschuw van mijn gesprekspartner. Gevolgd door het onvermijdelijke commentaar ‘maar dat nummer staat voor alles wat mis is met commerciële popmuziek’.

Ik heb hier twee problemen mee. In de eerste plaats is de term ‘commerciële popmuziek’ vergelijkbaar met de term ‘nat water’. Ten tweede heb ik me er altijd over verbaasd waarom mensen om de een of andere reden een gevoel van superioriteit ontlenen aan welke verzameling georganiseerde luchtvibraties ‘goed’ is en welke ‘fout’. “Oh hou je van de geluiden van die vier mensen? Hoe kun je?! Je zou eigenlijk de geluiden van die andere vijf veel beter moeten vinden!”

Nu zeg ik niet dat alle muziek even uitdagend en spannend is. En ik kan me er ook nog heel veel bij voorstellen dat iemand ‘We Built This City’ misschien niet het beste nummer ooit vindt. Maar ik kan er gewoon niet met mijn verstand bij als mensen neerkijken op iemands muzieksmaak. Behalve als het gaat om Jan Smit. Er zijn grenzen.