Mijn vriendin en ik lopen door Rotterdam. We zijn op weg naar museum Boijmans. We lopen langs een tweetal wat oudere dames, beiden met grijs krullend haar, keurige gekleed en een van hen heeft zelfs een parelketting om. Ze kijken zoekend om zich heen, duidelijk verdwaald. De dame met de ketting ziet mij en spreekt me aan.
“Weet u misschien waar het museum Boijmans is?”
“Ja hoor, daar gaan we zelf ook heen. Het is heel simpel. U loop deze weg door. Links ziet u straks…”
En daar stokt voor een fractie van een seconde mijn zin. Want het herkenningspunt dat ik wil noemen is een reusachtige zwarte kabouter met een enorme dildo in zijn hand. Deze kabouter wordt in de Rotterdamse volksmond ‘Kabouter Buttplug’ genoemd.
Kabouter Buttplug is niet nieuw. Hij staat er al jaren. Er zijn protesten over geweest. Een Rotterdams gemeenteraadslid (of was het zelfs de toenmalige burgemeester?) deed nog zijn uiterste best om iedereen er van te overtuigen dat het voorwerp dat de kabouter vasthield ook wel een kerstboom zou kunnen zijn.
Iedereen die de kabouter echter ziet, weet heel zeker dat het geen kerstboom is. En wie zich voorstelt dat het wel een kerstboom is, kan dan niet anders dan een pijnlijk gezicht trekken als hij of zij zich voorstelt dat het voor penetratie ontworpen ding ook nog eens dennennaalden zou hebben.
Dit alles ontvouwt zich voor mijn geestesoog terwijl ik de zeer nette, iets oudere en duidelijk cultureel geinteresseerde dames wil vertellen dat ze bij Kabouter Buttplug rechtsaf moeten slaan.
“…een kabouter…” ga ik verder. “Daar moet u afslaan.”
Ik voel me euforisch. Ik heb de buttplug vermeden. Ik heb het beschaafd gehouden en toch de dames de juiste weg gewezen.
Mijn vriendin protesteert. “Nee hoor, dat klopt niet.”
“Niet?” zeg ik.
“Nee, het is nog een eind verder.”
“Ah,” zeg ik, terwijl ik ondanks het onberispelijk verlopen gesprek me toch rood voel worden. Want mijn vriendin heeft gelijk. Het museum is een heel eind voorbij Kabouter Buttplug. Sterker nog, Kabouter Buttplug is helemaal niet relevant voor het wijzen van de weg, tenzij je eerst naar de Coffe Company wil. Want die zit vlak naast Kabouter Buttplug.
Waarom, vraag ik mezelf verward af, kan ik tijdens het gesprek dan aan niets anders meer denken aan Kabouter Buttplug? Het is bijna als een liedje dat je nooit meer uit je hoofd krijgt. Heb je even voor mij? Twee duiven op de dam. De muziek van de Poppenshow in de Efteling. En Kabouter Buttplug. Buttplug. Buttplug.
Als we later door het museum lopen zie ik toevallig de twee oudere dames ook door de expositie ‘Hand-made’ lopen. Ik groet hen niet. Ik focus me op de kunst en probeer om vooral niet meer aan Kabouter Buttplug te denken. Buttplug. Buttplug. Buttplug.