Ik kom thuis in een huis vol visite. Mijn schoonzusje en haar gezin zijn op bezoek voor de verjaardag van mijn vriendin. Door de drukte van de begroeting en het opfrissen merk ik niet dat mijn vriendin en mijn schoonzus uit het zicht verdwijnen. Ik schenk koffie in, speel met de kinderen en ben me nog niet bewust van de gevarenzone waar ik op het punt van sta om te betreden.
‘Hoe vind je dat die jurk haar dan staat?’ zegt mijn vriendin.
Het duurt even voor ik doorheb dat ze het tegen mij heeft. Ik kijk in haar richting en zie haar met voor de grote spiegel in het halletje staan, terwijl mijn schoonzus die jurk aanheeft.
En met die jurk bedoel ik de blauwgrijze, vormloze hobbezak die mijn vriendin een maand eerder op marktplaats had gekocht. Een jurk zonder meetbaar model, met kreukels die blijkbaar bij het ontwerp horen, en met een rand die meer zigzagbewegingen maakt dan een beschonken PVV politicus die de politie ontvlucht.
Mijn vriendin weet wat ik van deze jurk vind, want ik heb dat eerlijk aan haar verteld. Nou ja verteld, op de vraag ‘hoe staat hij mij’ antwoordde ik met de angstige blik van een haas die beseft dat die grote lampen waar hij in gevangen is, horen bij een oplegger zonder snelheidsbegrenzer, waarvan de bestuurder een ‘ik haat hazen’ shirt aanheeft.
Mijn vriendin wil die jurk aan haar zusje geven, en kijkt nu vragend naar mij.
Want hoe kan ik zeggen dat mijn schoonzusje er, net als mijn vriendin destijds, uitziet alsof ze een gevecht heeft verloren met een hondsdolle wannabe mode ontwerper.
Hoe kan ik hardop met al die getuigen er bij zeggen, dat mijn slanke schoonzus er dankzij deze jurk uitziet als een travestiet trucker die zijn lange ritten tussen Rotterdam en Berlijn vult met het nuttigen van braadworst?
Hoe kan ik antwoord geven op de vraag ‘hoe staat de jurk’ zonder tegelijk te lachen en over te geven?
Het valt stil in de kamer. In mijn gedachten hoor ik de seconden voorbij tikken, gevolgd door het geluid van de buzzer. Mijn tijd is op en ik heb nog steeds geen antwoord gegeven.
‘Nou, het is duidelijk…’ zegt mijn schoonzus met een wat pijnlijk gezicht.
Mijn vriendin kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Het is niet je kleur,’ zeg ik tenslotte, in een poging nog wat waardigheid te bewaren.
Maar het is te laat.