Naaktslakken bewegen zich voort met een snelheid van zo’n 48 meter per uur. Dat is eigenlijk nog behoorlijk snel. Het is 80 centimeter per minuut, dus 1,3 centimeter per seconde. Beweeg je vinger maar eens over een tafeloppervlak met dat tempo: dat is sneller dan je denkt.
Het is nog niet op het tempo van de slak-achtige buitenaardse wezens uit Night of the Creeps, een sciencefiction film uit de jaren tachtig. Die dingen schoten echt met een rotvaart over ieder mogelijk oppervlak. Ze sprongen ook recht in de mond van toevallige voorbijgangers die hierdoor in zombies veranderden.
Night of the Creeps is natuurlijk maar een film. En het is vast niet de enige reden voor mijn irrationele angst voor naaktslakken. Voor een deel heeft het te maken met hun uiterlijk. Ik kan me weinig afzichtelijker beesten voorstellen. Ze hebben van nature iets buitenaards, en het zou me niets verbazen als er echt een soort naaktslak bestaat die met een snelheid ver boven de 1,3 centimeter per seconden richting mijn mond spring om mijn hersenstam door te knagen.
Of een soort die zich aan mijn huid vasthecht om mijn bloed te zuigen. Ja ik weet het: dat zijn bloedzuigers. En daar ben ik dus ook als de dood voor. Vooral na die scene uit de Stephen King verfilming ‘Stand By Me’, waarin een jongen in een moderpoel valt, en als hij er uit klimt ontdekt dat er een bloedzuiger aan zijn ‘zaakje’ zit.
Met het rationele deel van mijn brein weet ik dat de huis-tuin-en-keuken slak dit soort dingen niet doet. In Nederland zijn er slechts weinig soorten die werkelijk zombificerend werken. En bloed zuigen doen ze vast ook alleen als ze heel erg honger hebben.
Bovendien kan ik zelfs met een gebroken teen sneller lopen dan 1,3 centimeter per seconde. Met een inmiddels genezen teen ben ik in staat om de afstand tussen mij en een naaktslak in een seconde te vergroten met minstens tien meter.
Dat laatste ontdekte ik gisteren, toen ik onze keuken opruimde en tot mijn grote afgrijzen oog in voelspriet stond met een heuse, levende naaktslak. Die ongezien onze keuken was binnengedrongen en zich vast had gezogen aan het handvat van een steelpan.
Geef me dan alsjeblieft ratten. Of slangen. Of schorpioenen. Maar als er naaktslakken in je keuken zitten dan heb je zelfs als man het recht om te gillen als een klein meisje. Hoe hard mijn vriendin ook lacht.