Er staat iets in onze koelkast en ik weet niet meer wat. Nee, laat ik meteen eerlijk zijn: er staan meerdere ietsen in onze koelkast. En hoewel ik een vaag vermoeden heb wat deze ietsen ooit waren, heb ik de moed niet meer om te kijken wat ze zijn geworden. Ik heb namelijk een groot probleem met plastic koelkastbakjes.
Mijn vriendin is overtuigd vegetariër en wil voorkomen dat de geur van vlees en/of vis zich hecht aan de rest van de koelkast. Een begrijpelijke wens, en eentje waar koelkastbakjes het ideale antwoord op lijken te zijn.
Het begint dan ook altijd onschuldig, als ik vol goede moed paté koop, of een onsje biologische ham, of surimi voor zelfgemaakte ‘krab’salade. Als ik over het laatste even mag uitweiden: wie de variant van Johma als referentiepunt heeft weet niet hoe ‘krab’salade hoort te smaken. (Eenvoudig om te maken: wat mayo, ketchup, rum en paprikapoeder voor de saus, voeg gesnipperde ‘krab’ toe en klaar. ‘Krab’ uiteraard tussen aanhalingstekens, want surimi is imitatie krab. Dwaal ik nu te veel af? Ik dwaal te veel af.)
Dit zijn echter geen spullen die in een dagje op zijn, en dus in bovengenoemde koelkastbakjes verdwijnen. Verdwijnen ja. Op het moment dat de paté, ham of (en dit baart me nu de meeste zorgen) surimi in het bakje zit en in de koelkast staat, verdwijnt deze uit het zicht. In onze koelkast hebben bakjes de onverklaarbare neiging om zich steeds verder naar achter te schuiven. Alsof ze zich verstoppen achter een groeiende barrière van sla, potjes mosterd, kaas en bierflesjes.
De eerste paar dagen lukt het me nog wel om ze uit hun schuilplaats te halen, maar na enige tijd zijn ze zo goed verstopt dat ik ze vergeet. Tot het moment dat het niet lukt om een nieuw potje mosterd of flesje bier in de koelkast te leggen, omdat erachter een onverzettelijke muur van koelkastbakjes staat.
Ik ben dan nog enige dagen in staat om deze situatie te ontkennen. Er valt altijd wel een verlepte krop sla weg te gooien, of een paar potjes van plaats te verwisselen, zodat er nog wel iets bij kan. Maar ondertussen groeit het besef dat het moment gaat komen dat ik de bakjes moet openen.
Nu sta ik dus vóór de koelkast, met een van de bakjes in mijn handen.
(Dit is het moment dat een Hollywood geluidstechnicus een spookachtig muziekje in-monteert.)
Ik weet dat wat ooit in de bakjes ging, de houdbaarheidsdatum recentelijk is gepasseerd. Recentelijk als in recentelijk stond Nederland onder Romeins bestuur. Ik weet ook, helaas uit ervaring, dat er dan dingen met deze inhoud gebeuren, vooral als het vis was, waar mannen in beschermende pakken nog tranende ogen van krijgen.
Toch moet het. Er is geen andere uitweg. Beste lezer, misschien is dit wel mijn laatste column. Ik open… NU… het bakje…
Ananas? Wanneer heb ik ananas… OH NEE HET IS TOCH DE SURI….