Ik kan er echt niets aan doen. Bij iedere misdaadserie weet ik binnen tien minuten wie ‘het heeft gedaan’ zelfs voor er een slachtoffer is. En ik zeg dat ook hardop. Dit tot groeiende wanhoop bij mijn vriendin, die hiermee is beroofd van een bloedstollend bedoeld uurtje CSI, NCIS, CM of wat voor afko dan ook.
Het probleem is dat ik een overontwikkeld gevoel heb voor ‘verhaal logica’. Op basisniveau is dat bijvoorbeeld: “Oh, die man staat op het punt om met pensioen te gaan en praat over hoe graag hij eindelijk tijd met zijn vrouw gaat doorbrengen. Die man gaat dood.” Of: “Hee dat is opeens de de beste vriend van de hoofdpersoon, maar we zien hem pas voor het eerst in deze serie. Die gaat zijn vriend belazeren.”
Iets geavanceerder is: “Oh die acteur ken ik. Die is veel te duur om maar een bijrol te hebben. Dat is de dader.”
Als ik niet uitkijk zit ik dat allemaal aan mijn vriendin uit te leggen:“Ze voeren nu een gesprek over parfum. Dat is dus een wezenlijk onderdeel van de moord. Nee, het maakt niet uit dat er nog niemand dood is. Die vrouw gaat er namelijk zo aan. Ze is veel te schattig om te blijven leven. Dat doen ze om het publiek een reden te geven om de dader te haten.”
En even verderop: “Die man daar, dat is de dader, want hij kijkt helemaal niet vreemd op van een politieman die hem iets vraagt. Hij gaat gewoon door met gewichtheffen. Niemand gaat gewoon door met gewichtheffen als de politie hem iets vraagt, behalve daders in TV series.”
Om bij de bloedstollende finale ook alle spanning er uit te halen:
“Dat kind gaat echt niet dood. Als ze al kinderen dood laten gaan in een serie is dat aan het begin zodat we als publiek wel geschokt zijn maar emotioneel nog niet te veel aan hen gehecht. Een kind aan het einde doden zou heel slecht zijn voor de reclame-inkomsten, dus dat komt wel goed. Maar die man daar, die we in het eerste half uur zagen, die gaat zichzelf opofferen. Kijk! Hij begint over zijn pensioen… Drie… twee… een… BANG! Zie je? Ik had zelfs de timing door… Schat? Waarom kijk je niet meer? Vind je het niet leuk meer?”
Ik probeer te minderen. Echt waar. En ik compenseer mijn overontwikkelde verhaallogica door nog maar met een half oog te kijken, met mijn iPad op schoot. Toch is de drang groot. Daarom bijt ik bij die ongecontroleerde vlagen van inzicht heel hard op mijn tong. Waarna ik zeg wie het heeft gedaan, waarom, waarmee en waar.
Sorry. Het is sterker dan ik.