Opeens bleek ik er een zender bij te hebben op mijn digitale decoder. The Secret Story. Ik had geen idee wat The Secret Story was, en vermoedde een vrouwenzender die ging concurreren met Hallmark Channel door 24 uur per dag ‘waargebeurde’ drama’s uit te zenden. Ik zat er niet eens zo heel ver naast.
The Secret Story is, zoals waarschijnlijk iedereen behalve ikzelf weet, Big Brother. Men neme een groep mensen en zette deze in een huis met camera’s. Vervolgens roept iemand in de controlekamer af en toe iets om met een ‘dramatische stem’. Zoals: “De Vrouwen Gaan Nu…Iemand…Nomineren”, waarop de deelnemers laten zien dat hun acteertalent net zo groot is als die van de stem in de controlekamer.
Het is nikserige televisie. En daar is natuurlijk op zich niets mis mee. Ik heb inmiddels meer dan honderd zenders waar ik niet naar hoef te kijken, daar kan er best eentje bij. De belangrijkste (enige) reden dat ik er woorden aan vuilmaak is die dramatische omroepstem.
Want met alle kennis, ervaring en geld die ongetwijfeld bij de producenten aanwezig is, lijkt de regisseur van The Secret Story niet te begrijpen dat iets niet automatisch spannend wordt als je het maar ‘spannend zegt’.
Het lijkt alsof die ‘stem’ een middagje Amerikaanse filmtrailers heeft gekeken en nu denkt te weten hoe het moet: “Ik… pauzeer… op onvoorspelbare… momenten…”
Dat de stem ondertussen nog steeds net zo spannend klinkt als de manager van onze lokale supermarkt (dat wil dus zeggen: iets spannender dan een potje baby mais) lijkt van ondergeschikt belang.
Zolang er maar… PAUZES… en vreemde INTONATIE in de… MEDEDELING zit. Dan wordt het spannend.
Tot zover… deze… COLUMN.