Ik kijk uit het raam en zien een witte zwabber op pootjes door onze tuin lopen. Het dier trekt zich niets aan van mijn blikken en gaat rustig verder met het opeten van brood dat toch echt voor vogels bedoeld was. Ik stap naar buiten om eens nader kennis te maken en vooral om hem of haar vriendelijk doch dringend te verzoeken een andere lopend buffet te zoeken.
“Babsje!” roept een vrouw van een tiental meter verderop. “Babsje! Bapjse kom nou! Babsje!” De vrouw ziet nu de zwabber en loopt onafgebroken “Babsje! Babsje!” roepend dwars door onze zorgvuldig geplante struiken en over een pas aangeplant bollenveld naar mij en Babsje toe.
“Kom nou Babjse! Babsje! Luister eens, Babsje!”
Er is geen enkele aanwijzing dat het witte hondje werkelijk Babsje heet. Voor het ongeoefende oog zou het waarschijnlijker zijn dat ik Babsje heet, omdat de vrouw nu al mijn aandacht heeft.
“Babsje! Babsje! Kom nou hier Babsje!”
De hond heeft nog steeds enkel oog voor de broodkorsten, en de vrouw staat nu vlakbij. Nog steeds kijk ik de vrouw vragend aan.
“Babsje! Waarom doe je nou zo Babjse? Ga nou mee, Babsje,”
“Ja Babsje,” zeg ik tegen de zwabber, “volgens mij moet je mee.”
“Tja dat brood, he?” zegt de vrouw. “Dat ruikt Babsje al van verre!”
Ik knik begrijpend.
“Kom Babsje, wees eens lief? Ga mee, Babsje.” En na een korte pauze tegen mij: “Sorry, hoor. Ik vind het heel erg, van Babsje.”
“Geen ramp,” zeg ik, “zolang Babjse maar geen cadeautje achterlaat.”
“Nee, dat heeft Babsje al gedaan, he Babsje?”
Babsje snuffelt nu aan wat gras.
“Nee, Babsje! Laat dat Babsje!” zegt de vrouw.
Ik kijk van de vrouw naar Babsje. De vrouw kijkt met een pijnlijk gezicht terug en zegt “Dat doet ze anders nooit!”
De vrouw heeft nu blijkbaar door dat haar huidige strategie (“Babsje!” roepen) niet doelmatig is. Ze grijpt het hondje en tilt het op. Babsje protesteert niet.
“Nogmaals sorry,” zegt de vrouw. “Ze doet echt niets.”
“Ah,” zeg ik terwijl ik het hondje even over haar kop aai. “Hoe heet ze eigenlijk?”
“Babsje,” zegt de vrouw enthousiast. “He Babsje?”