Een tijdje terug vroeg een vriend van mij waar mijn boek eigenlijk over ging. Ik vertelde dat het een romantische komedie was, zoals When Harry Met Sally en While You Where Sleeping. Ik vertelde dat het ging over een relatie die op de klippen dreigde te lopen en de verwikkelingen die ontstaan als de hoofdpersoon eindelijk ziet hoe de relatie eigenlijk in elkaar zit. Hij keek me een moment aan, en zei toen “Harry, wat ben je toch een mannen man.”
Ja ik geeft het toe. Ik ben dol op romantische komedies. Vooral tijdens mijn studententijd keek ik films als You’ve Got Mail, Sleepless in Seatle (wel een mindere trouwens) en eerder genoemde When Harry.. en While You Where Sleeping.
Ik wist toen ook al dat dit nou niet bepaald mannenfilms waren. Waar die tik vandaan komt weet ik ook niet. Het is ook echt niet het enige genre waar ik van hield: ik waardeer een gezond mannelijk spectrum van onder meer Star Wars, Pulp Fiction, Inglorious Bastards, Adaptation (beste film ooit!), The Godfather en Lost in Translation (oh wacht… grensgeval?)
Maar mijn zwak voor romcoms (al dan niet met Meg, Tom of Hugh) gaat blijkbaar niet over. Hoewel ik voor een bepaalde reeks echt een uizondering maak. Ik houd niet van Sex in the City. Op de een of andere manier is dat te veel. De serie heb ik grotendeels genegeerd, laat staan dat ik de films zou willen zien.
Nu was Sex in the City 1 van de week op tv. Tot mijn grote afschuw (en verbazing) wilde mijn vriendin die wel eens zien. Ik probeerde nog wat tegen te sputteren, maar ze was vasthoudend. Ik legde me er bij neer, mede dankzij de iPad waarmee ik mezelf dan maar kon vermaken.
Mijn vriendin begon na een uurtje huwelijkstwijfel van Carrie en Mr Big te knikkenbollen.
“Ik wil eigenlijk zo naar bed,” zei ze.
“Maar dan mis je het eind.”
“Hoe lang duurt hij nog?” vroeg ze.
Dankzij de magie van de iPad hoefde ik niet op zoek naar de gids en kon haar vertellen dat Sex in the City over anderhalf uur zijn (haar?) dramatische ontknoping had.
De stemming van mijn vriendin sloeg op slag om.
“Zo lang? Dat KAN niet!”
Ik liet haar de iPad zien.
“Dat moet een vergissing zijn… ZO lang kunnen ze het hier toch NOOIT over hebben?”
Ze was oprecht boos. En wist daarmee voor mij ook meteen duidelijk te maken waarom ik zelf altijd problemen had met deze serie.
Sex in the City is niet Rom. Of Com. Het is een stel vrouwen (en mannen) die zeuren.