Rustdag
Twitter dringt door in mijn dromen. Ik moet berichtjes plaatsen. Ik moet berichtjes lezen. Steeds als ik half wakker word probeer ik tot me door te laten dringen dat dat helemaal niet hoeft. Dat lukt niet. Ik zak weer weg in de droom en moet online zijn, berichten maken, berichten lezen, zoekopdrachten geven, bij blijven, bij blijven, bij blijven… ’s Ochtends schud ik de droom uit mijn wazige hoofd, maar pak meteen mijn iPhone, die op het nachtkastje ligt. Ik…