Ik sta voor de snackbalie in de bioscoop. Het is de pauze van het laatste deel van The Hobbit.

Dit dunne Fantasy boekje is niet alleen over drie films uitgesmeerd maar elk deel is ook nog eens zo lang is dat er een pauze in zit. En ach, ik heb de eerste twee delen gezien, dus dan voelt het wel erg vreemd om het slot dan maar te laten lopen.

Ik ben aan de beurt voor een snack en het meisje achter de balie vraagt wat ik wil. Ik wil een biertje en een bakje nacho chips.
Ze loopt heen en weer om mijn bestelling te pakken. Halverwege haar loop bevriest ze alsof ze zich iets herinnert. Ze kijkt me aan.

“Wilt u dat ik daar een combo van maak?”
“Nee ik wil alleen een biertje en de nacho’s, dank je.”
“Ja maar dat is een combo.” Ze kijkt me stralend aan.
“En als ik hier nou geen combo van wil maken?”
“Dan is het duurder,” zegt ze. Ze fronst bedenkelijk, alsof ze oprecht hoopt dat ik haar goedbedoelde advies aanneem en er wél een combo van wil maken.
“Even voor de duidelijkheid,” zeg ik, “het gaat om hetzelfde bier met dezelfde nacho chips?”
“Ja. Met saus naar keuze.”
“Die saus zit alleen bij de combo?”
“Nee die zit bij de nacho’s.”
Het meisje glimlacht nog steeds vriendelijk. Ze is geduldig en behulpzaam en wil me overduidelijk zo goed mogelijk helpen.
“Wat scheelt het als ik zeg dat het geen combo is?” zeg ik.
“Dan is het zestig cent duurder,” zegt ze.

Haar mannelijke collega, die een andere klant helpt, kijkt even naar mij met dezelfde behulpzame geduldige glimlach. “Alle beetjes helpen, nietwaar?” zegt hij.

Ik knik. Het meisje heeft ondertussen het flesje bier en de nachochips voor me neergezet en kijkt me nu verwachtingsvol aan.

“Weet je wat? Maak er maar een combo van,” zeg ik.

Het meisje knikt vastberaden. “Goede keus, meneer,” zegt ze en slaat het bedrag aan.

“Alle beetjes helpen,” zeg ik tegen haar collega en neem mijn op magische wijze tot combo gepromoveerde bestelling mee de zaal in.