Het was nou niet een dag van ‘joepie’. Onze kat Tintin moest naar de dierenarts om kiezen te laten trekken. Het arme beest had ontstoken tandvlees, en natuurlijk doen we dan wat nodig is. Een van die dingen is ‘s ochtends om 7 uur opstaan om een tot dan toe redelijk happy beest in een kleine draagmand op te sluiten. En hoewel mijn vriendin en ik de dierenarts vertrouwen, maak je je toch zorgen.
Eenmaal terug van de dierenarts stapte ik met blote voeten in mijn slippers, waar een van onze andere katten net een verse haarbal in had gedeponeerd. Soms vraag ik me af of dat schattige, met dat snorren en dat kopjes geven niet gewoon een dekmantel is voor een stel hyperintelligente wezens, die als ik niet thuis ben telefonisch hun aandelenpakket beheren, diverse BV’s runnen en af en toe expres in mijn slippers kotsen voor hun eigen plezier.
Toch was de natte kattekots een warm bad vergeleken met mijn tripje richting supermarkt. Met een tik en een krak viel mijn iPhone 3GS uit mijn broekzak op straat. Het scherm brak, tegelijk met mijn hart.
De verzekering verzekerde me dat ik binnen vier tot zes weken een nieuwe zou krijgen en in de tussentijd zou ik een gelijkwaardig leentoestel thuis ontvangen.
Nadat ik onze zeer zielige, en nog flink verdoofde kat had opgehaald, en probeerde het haar naar de zin te maken, belde de koerier van de verzekering aan met mijn tijdelijke telefoon.
Wat ik kreeg deed mij voor een moment wensen dat ik even met Tintin mocht ruilen. Want zij had tenminste een zware verdoving gekregen. Ik moest volledig bij kennis een handtekening zetten voor een HTC Snap met (en dit is het allerergste) Windows Mobile 6.1. Zoiets als een Lada als leenauto krijgen als je privé jet in de reparatie is.
Terwijl Tintin op een luie stoel in het zonnetje haar roes uitsliep, trok ik me terug naar mijn werkkamer voor het uitspreken van een heleboel lelijke woorden. Waarna ik de HTC Snap aanzette, probeerde om mijn adressenboekje er op te zetten, om te ontdekken dat Windows Mobile 6.1 en Windows Vista blijkbaar in een familieruzie verwikkeld waren. Ik moet een DLL bestand zoeken? Ik moet OUTLOOK gebruiken? HTC Snap? Is dat het geluid dat mijn bloedvaten gaan maken als ik hier nog langer mee moet werken?
Ik zakte in mijn stoel met het besef dat ik zes weken lang met dit ding moest rondlopen. Deze GRUWEL, waarvoor ik de GEBRUIKSAANWIJZING moest downloaden om te ontdekken hoe ik er mee moest SMSen… Laat staan dat er basale levensbehoeften als Twitter of Foursquare op kunnen draaien…
Na me er van te hebben verzekerd dat Tintin nog steeds oké was, fietste ik naar de dichtstbijzijnde telefoonwinkel en smeekte de twee verkopers om een goedkope pre-paid Android telefoon. Of in elk geval IETS waar ik de ontwenningsverschijnselen mee kon stoppen. Mobiele methadon, alsjeblieft!
“Rustig,” zei de verkoper. “Kalm aan. Heb je niet liever een iPhone 4?”
“Ja, maar hoe…”
De verkoper vroeg mijn mobiele nummer, ratelde op zijn toetsenbord, en vertelde me dat ik mijn abonnement gewoon mocht verlegen, en dan een iPhone 4 mee mocht nemen.
“Maar mijn oude dan?”
“Die kan je toch verkopen, als hij gerepareerd is?”
Tintin is inmiddels weer helemaal bijgekomen. Ze speelt weer, snort weer en eet weer. Onze andere twee katten, Joris en Lucie, hebben inmiddels een meerderheidsbelang in een Aziatische import-export firma, en verfijnen ondertussen hun kotsplaats techniek.
En ik heb iPhone 4.